در زمان‌های باستان هنگامی که انسان‌ها به آسمان نگاه می‌‌کردند. ستاره‌های درخشان زیادی را می‌دیدند که با طرحی خاص یا گروهی در آسمان قرار گرفته‌اند. هر گروه یک صورت فلکی نامیده می‌شد. مطالعات بر روی چگونگی حرکت این صورت‌های فلکی، نشان می‌دهد که آنان بر روی مدار مشخصی حرکت می‌کنند. تعداد صورت‌های فلکی که در طول سال و زمان‌های مختلف دیده می‌شوند، 12 عدد بود. خورشید و ماه همیشه در یک منطقه مشخص که این 12 صورت فلکی قرار داشتند، می‌درخشیدند و قرار می‌گرفتند.
